เปิดใจ "ทอย" ถึงความรัก ละคร และกล้องไลก้าตัวโปรด

เปิดใจ "ทอย" ถึงความรัก ละคร และกล้องไลก้าตัวโปรด

          เรียกว่าเป็นนักแสดงลูกรักของพี่ฉอด สายทิพย์ เพราะมีผลงานจากช่อง GMM25 ทยอยอย่างต่อเนื่อง สำหรับ “ทอย ปฐมพงศ์ เรือนใจดี” ล่าสุดก็แสดงฝีมือในโปรเจ็คท์ "เดอะ ไรท์เตอร์" (The Writers) และ เรื่อง “หลงไฟ” กับบทบาทของ “กุญชร” เพื่อนสนิทที่คอยตามดูแลเทคแคร์เอาใจสาว "ใบเฟิร์น พิมพ์ชนก" ก็ถือว่ากระแสของละครในช่วงเดือนที่ผ่านมาประสบความสำเร็จมากพอสมควร

          และสำหรับแฟนๆ ที่ติดตามผลงานของทอย เราได้สัมภาษณ์อัพเดทเรื่องราวของเขาหลายเรื่องราวในช่วงที่แฟนๆ กำลังสนใจผลงานของเขาอยู่

          ฟีดแบ็คตอนนี้หายเหนื่อย มีคนเรียก "ชร" แค่นี้ก็ดีใจมากๆ ถือว่าอย่างน้อยเขาก็ได้ดูละครที่เราเล่น ตอนแรกยอมรับว่ากดดันมาก ไม่รู้จะเล่นเป็น "กุญชร" ยังไงดี ด้วยความที่ตัวละครเขาเป็นคนที่ซื่อๆ "ก้านแก้ว" บอกอะไรเชื่อหมด เพราะเรารักเขาก็เลยยอมเขาทุกอย่าง ฉะนั้นก็จะยากตรงที่ผมไม่รู้จะเล่นยังไงให้ความเชื่อนั้นแสดงออกมาว่านี่คือ เชื่อแบบสนิทใจจริงๆ แม้จะผ่านไปแล้ว แต่ในยูทูบก็ยังมีการย้อนหลังดูกันต่อเนื่องได้ ผมดีใจเพราะเหมือนเราได้ก้าวมาอีกขั้นหนึ่งของการแสดง แล้วก็ได้แสดงกับนักแสดงที่เก่งๆ

          จริงๆ อยากจะบอกว่า บทที่ได้รับยาก เพราะว่าด้วยความที่เป็นคนเชื่อคนง่าย เชื่อคนที่เรารักง่ายมาก คืออย่างเราชอบตัวก้านแก้ว ถ้าเห็นมีผู้ชายมาส่งที่บ้าน เขาบอกเป็นเพื่อน เป็นลูกค้า เราก็เชื่อ แบบเชื่อจริงๆ ปักใจเชื่อ แบบไม่มีการสงสัยใดๆ เลย ซึ่งยากตรงที่ว่าเราต้องทำให้ความเชื่อนั้นมันแสดงออกมาได้แบบว่า เออ เราเชื่อแบบสนิทใจจริงๆ ไม่มีอะไร เพราะว่าที่ผ่านมาก็ได้รับบทบาทแบบนี้ แต่ก็มีความก้ำกึ่งว่า เชื่อดี ไม่เชื่อดี แต่อันนี้คือแบบเชื่อสนิทใจเลยจริงๆ

          ก่อนถ่ายทำก็มีการเวิร์คชอป พวกเรา 4 คน ผม ใบเฟิร์น พิมพ์ชนก, หลิน มชณต, มาร์ช จุฑาวุฒิ ก็เลยยิ่งสนิทกันเร็ว อยู่กองก็จะสนุก เพราะเป็นวัยเดียวกัน ปัจจัยสำคัญ คือ อยู่ที่การรีแล็กซ์ พอเราสนิทกันทำให้การเล่นในซีนอะไรก็ดูสมจริง

          เลิฟซีนกับสาวๆ เห็นมีคนแซวกันเยอะ มีบ้าง อยากให้ติดตามกันว่าจะออกมาตอนไหน กับใครบ้าง ให้ลุ้นกันดีกว่า ให้ลุ้นว่ามีเลิฟซีนกับใคร มีอะไรยังไง อาจจะมีเซอร์ไพรส์นิดหน่อย การเล่นเลิฟซีนก็เขินทุกครั้ง เกร็งตลอด

          ที่ผ่านมาได้มาร่วมงานกับ "ใบเฟิร์น พิมพ์ชนก" รู้สึกดีใจและตื่นเต้นครับ พี่เขาเล่นเก่งมาก คือชอบการแสดงของเขาตั้งแต่ภาพยนตร์เรื่อง "สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก" อยู่แล้ว พอมาเจอตัวจริงก็แบบ มีความเฟรนด์ลี่มาก เป็นกันเอง แล้วเราก็สนิทกันไวมาก ทั้ง "พี่หลิน" และ "พี่มาร์ช" เหมือนเป็นแก๊งเพื่อนกัน ทั้งๆ ที่เราเด็กที่สุด

          สำหรับ "ใบเฟิร์น" เป็นคนที่นิสัยขัดกับบุคลิกมาก คือเป็นคนที่ภายนอกแบบว่าน่ารัก เป็นแบบผู้หญิงแบ๊วๆ เรื่องนี้เค้าก็จะมาเซ็กซี่ เปลี่ยนบุคลิก แต่ตัวจริงเป็นผู้หญิงตลก โก๊ะๆ ถ้าให้ฉายาก็ ทอมสายแบ๊ว คือมีความเป็นผู้หญิงห้าวๆ ปนไปกับความแบ๊วๆ (หัวเราะ)

          ส่วน "หลิน มชณต" นี่คือทอมเลยนะ เหมือนทอมมากๆ (หัวเราะร่วน) มีอยู่ครั้งนึงคือคิวถ่ายประมาณ 10 กว่า เราก็คุยเล่นกัน เหมือนเคยแซวอะไรก็ไม่รู้ พี่เขาบอก เฮ้ย อย่าแซวอย่างนี้นะเว้ย ตอนเด็กๆ พี่เคยต่อยกับเด็กผู้ชายฟันร่วงเลยนะ (หัวเราะ) หลังจากนั้นผมแบบ ผมล้อเล่นพี่ ไม่กล้าแซวอีกเลย แต่เค้าก็บอกว่า ไม่เป็นไร พี่ยกให้เราไว้คนนึง พี่ไม่ต่อย พี่เขาเป็นนางแบบที่เค้าเดินแบบบนแคทวอล์ค เค้าดูเป็นผู้หญิงมากๆ แต่ว่าพอมาเจอตัวจริงเค้ามีความห้าว แล้วก็มีความเป็นห่วงคนอื่นสูงมาก เป็นสายเทคแคร์

          สุดท้าย "พี่มาร์ช" ในบรรดา 4 คนนี้ พี่เขาเป็นสายตลก คือแบบฮาๆ บรรยากาศในกองก็เลยสนุกสนาน จะเป็นคนโก๊ะๆ เค้าจะเป็นสายน่าโดนแกล้ง ล่าสุดผมก็หยิบวิตามินเค้ามา เป็นแบบวิตามินที่ละลายน้ำ แล้วก็เอาวิตามินออก เก็บไว้ที่พี่เฟิร์น แล้วผมก็ยัดฝรั่งกับมะเฟืองเข้าไป แล้วก็ปิดฝา เค้าก็ไมรู้ตัว จนผ่านไปวันรุ่งขึ้นตอนเช้า เค้าก็มาเปิดกิน เค้าก็โวยวายแบบ เห้ย ใครทำอะไรอย่างนี้ เดี๋ยวจะไปเก็บตังค์ 200 บาท สุดท้ายเขาก็รู้ว่าผมแกล้ง (หัวเราะร่วน) สนุกครับเวลามากองกันครบ 4 คน ซึ่งวันนั้นจะเมื่อยมากเพราะหัวเราะเยอะ

          คนดูจะได้อะไรจากละครเรื่อง "หลงไฟ" ก็ตรงตามชื่อเลย คือคนที่หลงเข้าไปในไฟ คิดว่าเรื่องนี้สะท้อนเรื่องราวปัจจุบันได้ดี เวลาเราหลงไปกับรูปลักษณ์ เงินทอง หรืความมีหน้ามีตาในสังคม พอดูเรื่องนี้แล้วก็จะได้ตั้งสติดีๆ สามารถนำเอามาปรับใช้ในชีวิตประจำวันได้

          ตอนนี้สิ่งที่สนใจในชีวิตที่สุดก็คือ กล้องถ่ายภาพ ก็เล่นกล้อง ตอนนี้ก็มีแก๊งที่เล่นกล้องด้วยกัน อาทิตย์นึงต้องนัดเจอกัน 2-3 รอบ กินกาแฟกัน แล้วก็คุยเรื่องกล้อง แลกเปลี่ยนทัศนคติ แลกเปลี่ยนสิ่งของที่ตัวเองมีอยู่กันครับ ที่สนใจเรื่องกล้องเพราะผมรู้สึกว่าเป็นงานที่สามารถเก็บโมเมนต์นั้นไว้ดูได้ เวลาเดินทางออกไปเจออะไร บางทีไม่ใช่แค่โมเมนต์ แต่มันยังมีสถานที่ หรือความรู้สึก ณ ตอนนั้นที่เราสามารถบันทึกไว้ได้ คือตอนเด็กๆ เราชอบถ่ายรูปอยู่แล้ว มีกล้องตั้งแต่เด็ก เอาไว้ถ่ายวันกีฬาสี งานโรงเรียน อะไรแบบนี้ แต่ก็ยังไม่ได้ถึงขั้นเล่นกล้องจริงจัง หรือมีความรู้ด้านนี้มาก

          พอมาตอนหลังได้รู้จักรุ่นพี่ในวงการ เริ่มต้นคือเห็นกล้อง Leica จาก "พี่โอ๊ต ปราโมทย์ ปาทาน" แล้วพี่เขาก็แนะนำให้เข้ากรุ๊ป พ่อบ้าน Leica หลังจากนั้นก็เลยรู้จักรุ่นพี่ๆ อีกหลายคน ได้มาแลกเปลี่ยนมุมมอง ถ่ายแบบนี้ชอบแบบไหน สไตล์การถ่ายแบบไหน กล้องแบบไหนเหมาะกับเรา เขาก็แนะนำวิธีการถ่าย ผมรู้สึกว่านี่ไม่ใช่แค่งานอดิเรกทั่วไป ทำให้ผมเจอเพื่อนๆ และรุ่นพี่ที่มีไลฟ์สไตล์เดียวกัน คุยกันถูกคอ ซึ่งมันทำให้สนุกกับการเล่นมากขึ้น

          พอมีกล้อง แล้วก็ชอบถ่ายรูป มันทำให้อยากออกไปท่องเที่ยวมากขึ้น ทำให้อยากออกไปเที่ยวมากขึ้น ถ้าคนที่มีกล้องอยู่แล้วหรืออยากเล่นกล้องก็จะรู้ว่า มันไม่มีทางที่อยู่ในห้องแล้ว เราจะถ่ายได้ภาพที่ดีอยู่แล้ว หรือว่าถ้าถ่ายแป๊บเดียวมันก็คงจะเบื่อ มันก็เลยทำให้อยากออกไปถ่ายรูปมากขึ้น ออกไปหามุม หรืออยากจะศึกษา แลกเปลี่ยนกับเพื่อนเยอะขึ้น

          วงการบันเทิงท้าทายขีดจำกัดของตัวเอง รู้สึกว่าหลายๆ อย่างถ้าเป็นคนธรรมดาเราไม่มีสิทธิ์ได้ทำ เช่น เป็นจุดสนใจของคนมากขึ้น การที่เราแค่เดินไปตักข้าว หรือเดินในมหา'ลัย ในห้างฯ คือ พอเรามาอยู่ตรงนี้ มันทำให้เรากลายเป็นจุดสนใจมากขึ้น หรือในด้านการแสดงก็ท้าทาย ได้เล่นบทโน้นบทนี้ ได้เปลี่ยนเป็นคนโน้นคนนี้ ในบทบาทนี้ ซึ่งก็แปลกมากขึ้น บางอย่าง บางสถานที่ ชีวิตนี้ไม่น่าได้ไปก็ได้ไป มาอยู่ในจุดๆ นี้ทำให้ได้เรียนรู้มากขึ้น

          เรื่องการดูแลตัวเอง มีฟิตเนสกับเตะบอล ช่วงนี้เพลาลงแล้ว ก่อนหน้านี้เล่นเยอะมาก จนเสื้อผ้าเปลี่ยนไซส์ไปเยอะมาก ช่วงนี้เลยเบาลงแล้วหันมาเล่นฟุตบอลมากขึ้น เพราะว่าแต่ก่อนกินแล้วก็เล่นฟิตเนสอย่างเดียว มันทำให้ตัวใหญ่ไว เลยเปลี่ยนมาเตะบอลบ้าง ว่ายน้ำบ้าง

          มุมมองความรัก ชอบคนที่เป็นผู้ใหญ่ ความคิดเป็นผู้ใหญ่ แล้วก็สามารถดูแลตัวเองได้ ส่วนมุมมองความรักก็โตขึ้น มองระยะไกลขึ้น ไม่อยากคุยกับใครเล่นๆ เหมือนตอนเด็กๆ แล้ว อยากจริงจังมากขึ้น คือรู้สึกว่าเราไม่มีสเป็คที่รูปลักษณ์อีกต่อไปแล้ว ตอนเด็กๆ ก็แบบ ต้องสวย ต้องน่ารัก อะไรแบบนี้ เพื่อนๆ ก็จะแบบ เฮ้ย แฟนน่ารัก แต่ว่าตอนนี้เราก็มองรูปลักษณ์แหละ แต่แค่เป็นส่วนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่ส่วนหลักๆ เหมือนตอนเด็กๆ แล้ว แล้วก็ทัศนคติ มุมมองที่คุยกันแล้วได้อะไรจากเขา เขาได้อะไรจากเรา พึ่งพากัน แลกเปลี่ยนทัศนคติกัน เข้าใจกัน

          สิ่งที่พัฒนาอย่างแรก คือ ความรับผิดชอบ ทำให้เรามีจุดมุ่งหมายในการทำงานหรือการโฟกัสในชีวิตมากขึ้น จริงๆ มันก็คืออาชีพนึงของเรา ทำให้เรามีเป้าหมาย มีจุดมุ่งหมาย อนาคตในวงการบันเทิงผมก็ยังอยากเป็นที่รู้จักของคนส่วนมาก หรือแค่พูดถึงเรา แล้วก็รู้จักเรา แค่นี้ก็โอเคแล้ว ซึ่งตอนนี้ก็ถือว่ามีคนรู้จักเราระดับหนึ่ง ชีวิตก็เปลี่ยนขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งพอมีละครมากขึ้น มีคนรู้จักเรามากขึ้น ชีวิตเราก็ยิ่งเปลี่ยนไป

          ภูมิใจในตัวเองแค่ไหน ทุกวันนี้ที่มีคนรู้จักเรา ดีใจ แล้วก็ภูมิใจด้วย จากเด็กที่ไม่กล้าแสดงออกเลย แค่พูดหน้าห้องก็เขินแล้ว มาถึงจุดนี้ก็เกินคาดเอาไว้ ด้วยความที่เราไม่ได้ชอบอาชีพนักแสดงมาตั้งแต่เด็ก คือรู้สึกว่าการมาแสดงอะไรแบบนี้มันยาก ทำแล้วต้องน่าอายแน่ๆ แต่พอมาถึงจุดนี้ได้ก็เหมือนกับเป็นการทำลายกำแพงความอายในตัวเองไปอีกชั้นนึง ซึ่งตอนนี้ที่คาดหวังเอาไว้ก็คือ ถ้ามาทางนี้แล้วเราก็หวังอยากเป็นนักแสดงที่ทุกอยากร่วมงานด้วย