เดินตามรอยในหลวง ร.10 "ผู้ปิดทองหลังพระ" ของ "โจนัส" ฝรั่งหัวใจไทย

เดินตามรอยในหลวง ร.10 "ผู้ปิดทองหลังพระ" ของ "โจนัส" ฝรั่งหัวใจไทย

             เป็นฝรั่งที่หลงรักประเทศไทยมากๆ สำหรับ "โจนัส แอนเดอร์สัน" และยังใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศไทยมานาน แถมยังช่วยเหลืองานสังคมสงเคราะห์อยู่เป็นประจำ พร้อมยึดหลักของการทำความดีตามรอยในหลวง รัชกาลที่ 10 ซึ่งเป็นผู้ปิดทองหลังพระ เจ้าตัวได้เผยถึงเรื่องนี้ว่า

             คิดว่าหลักการพื้นฐานของการทำความดี พระองค์ท่านทรงเป็นแบบอย่างที่ดี คนไทยใช้ชื่อว่าปิดทองหลังพระ เห็นภาพได้ชัด สังคมอื่นหรือวัฒนธรรมอื่นพูดถึงเหมือนกัน ถือว่าเป็นหลักการของการดำเนินชีวิต ถ้าเราทำดีเพื่อให้คนเห็น เพื่อให้คนมาสรรเสริญ มันคงไม่ใช่การบริสุทธิ์ใจ แล้วสิ่งนั้นก็จะมีข้อจำกัดโดยทันที ถ้าเรามัวแต่จะทำสิ่งที่คิดว่าจะให้คนเห็น เราก็จะเสียโอกาสในการทำให้ชีวิตมีความสุข เพราะอาจจะหลงลืมกันบ้างว่าการทำให้ชีวิตคนอื่นสดใส มันเป็นรางวัลในตัวเอง ผมเกิดจากงานสังคมสงเคราะห์อยู่แล้ว จะเห็นว่าแค่รอยยิ้มของผู้ด้อยโอกาสก็ถือว่าเป็นรางวัลที่เพียงพอแล้ว หรือเห็นว่าชีวิตเขามีความหวังมากขึ้น สิ่งนั้นอาจจะจุดประกาย มันเป็นสิ่งที่มหาศาลมาก เราเพียงแค่ให้กำลังใจคนอาจจะทำให้เขาลุกขึ้นมา ถ้ามัวแต่รอให้คนมาชมเชย มันคงไม่เกิด แต่ลองดูถึงจะไม่มีใครเห็นแต่เราก็อิ่มใจแล้ว สิ่งนี้ก็เห็นได้จากหลายๆ โครงการที่ไม่จำเป็นต้องเป็นโครงการใหญ่โต จากการทรงงานของพระองค์ท่าน เห็นถึงพระเมตตาของพระองค์ท่าน ทรงตั้งใจที่จะสร้างอะไรที่มันดีขึ้นสำหรับพสกนิกร เป็นแบบอย่างให้เราเห็นว่าพระองค์ท่านทรงเล็งเห็นในประเด็นนี้ เราก็สานต่อในสิ่งที่ในหลวง รัชกาลที่ 9 ได้เริ่มต้นแล้ว

             ส่วนประสบการณ์ที่ไม่มีวันลืมก็คือผมกับคริสตี้จะมีกิจกรรมทุกปีช่วงใกล้ปีใหม่เป็นการร้องเพลงให้กับผู้ป่วยโรคมะเร็ง ที่อยู่ที่สถาบันมะเร็งแห่งชาติ ก็จะเป็นหนึ่งกิจกรรมที่รู้สึกอิ่มใจมาก เพราะหลายๆ คนมีเวลาเหลือบนโลกนี้ไม่มาก บางทีสิ่งที่ทรงคุณค่ามากที่สุดคือกำลังใจ คือให้ตัวเองไปดีแบบไม่เครียด และคนรอบข้างมีความสุข เป็นเรื่องที่อัศจรรย์มาก มีเพื่อนของเราไปที่อเมริกาและแอลเอ เรียกแท็กซี่คุยไปคุยมา ทราบว่าคนขับแท็กซี่ทราบว่าท่านนี้อยู่ประเทศไทย ที่มีสัญชาติอเมริกัน เขาบอกว่าถ้าได้เจอโจนัส-คริสตี้ ช่วยบอกหน่อยว่าครั้งหนึ่งโจนัส-คริสตี้ไปทำกิจกรรมที่สถาบันมะเร็งแห่งชาติ แล้วเจอคุณแม่ซึ่งป่วยเป็นโรคมะเร็ง คนในครอบครัวซึมเศร้ามาก เพราะแม่มีความเครียด หลังจากวันนั้นที่ไปให้กำลังใจ คุณแม่ก็ทำใจได้แม้ว่าท่านจากไปแล้วทุกคนมีความสุขมากขึ้น เป็นอะไรที่เราไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ ไม่คิดว่าจะมีอะไรกลับมาหาเราหรอก แต่สุดท้ายได้เห็นว่าสิ่งนั้นมันเกิดผลกับคนนั้นและคนรอบข้าง