เปิดเส้นทางก่อนจะดัง “แจมมี่” กว่าจะมีวันนี้ต้องผ่านอะไรมากมาย
แจ้งเกิดเป็นนักแสดงมีผลงานให้แฟนๆ ติดตามอย่างต่อเนื่อง สำหรับสาวร่างเล็ก “แจมมี่ ปาณิชดา แสงสุวรรณ” ล่าสุดกับผลงานละครรีเมคเรื่อง “ชะชะช่า ท้ารัก” ที่ตอนนี้กระแสตอบรับดีมากๆ แต่กว่าจะมีชื่อเสียงโด่งดังได้อย่างทุกวันนี้ เธอต้องพบเจออุปสรรคต่างๆ มากมาย วันนี้ “ดาราเดลี่” จะพาไปย้อนเส้นทางการเข้าสู่วงการบันเทิงของสาว “แจมมี่” กัน
พูดถึงชีวิตในวัยเด็ก เป็นคนสุพรรณ เกิดที่จังหวัดสุพรรณบุรี ตอนเด็กๆ เป็นผู้หญิงติดพ่อ จะไม่ค่อยออกไปเที่ยวไหน แต่จะเป็นคุณแม่ที่คอยผลักดันให้เราทำงาน ทำกิจกรรมกับโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นดรัมเมเยอร์ เป็นนางรำ เป็นนักเต้น ซึ่งจริงๆ เราไม่ได้ชอบเพราะเราโตมากับพวกพี่ชาย เป็นเด็กผู้ชายแมนๆ ห้าวๆ ก็เลยโดนบังคับให้ต้องมาประกวด ซึ่งเราทำมาตั้งแต่เด็กมันก็เลยเป็นความเคยชิน
พอโตขึ้นปุ๊บก็มีเวทีประกวดมิสทีนไทยแลนด์ แม่ก็บอกให้ไปสมัคร เราก็ไป ไปมา 3 รอบ ตกรอบตลอด เราเลยบอกแม่ว่าเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะที่เราจะไป ถ้าไม่ได้ก็กลับบ้านนะ แต่ปรากฏที่บอกแม่ว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ประกวด ดันกลับติดรอบภาคเข้ารอบ 50 คน จากนั้นก็ตกรอบ 50 คน เราก็แยกย้ายกลับบ้าน จากนั้นก็มีบริษัท สปีดวัน โทรเข้ามาหาเรา เพราะว่าตอนนั้นเรามีญาติอยู่ในกองถ่าย บอกให้เราลองมาเรียนที่นี่สิ เพราะที่นี่ฝึกสอนการแสดง เผื่อเขาจะเห็นแววการแสดงของเรา ก็เลยตัดสินใจลงเรียนการแสดง
แต่จู่ๆ เขาก็โทรมาบอกว่าที่เราส่งรูปมามันผ่านนะ อยากให้มาเจอ มาแคสต์ตัวจริง เราก็เดินทางไป แต่งตัวแบบเด็กกะโปโล เป็นเด็กบ้านนอกเลย พอไปถึงปุ๊บทุกคนที่ไปแต่งตัวสวยกันหมดเลย เขาบอกว่าประกวด เราก็ประกวดไปตามนั้น แต่ด้วยความพยายามของคุณพ่อและคุณแม่ จากสุพรรณฯ ขับรถมากรุงเทพฯ ทุกวัน กลับถึงบ้านตี 1 ตี 3 ลุกขึ้นมาแต่งหน้าเพื่อพาลูกมากรุงเทพฯ เพื่อเก็บตัว เป็นแบบนี้เกือบ 2 อาทิตย์ จนเราบอกว่าไม่เอาแล้ว พอแล้วไปๆ มาๆ เรากลับเข้ารอบ 7 คนสุดท้ายของเวทีการประกวดโครงการ ดรีม สตาร์ ของสปีดวัน แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้ตำแหน่งอะไรเลย แต่เป็นเพียงหนึ่งคนที่ได้เข้ามาเซ็นสัญญากับทางช่อง 7 แล้วก็ได้เล่นละครเรื่องแรก คือเรื่อง “สุสานคนเป็น” รับบทเป็น “อุษา” หลังจากนั้นก็ยาวเลย
ความฝันในวัยเด็กก็คือ แอร์โฮสเตส เมื่อก่อนเขาจะเลือกความสูง ความสวย ก็เลยอยากเป็น อยากเรียนภาษา ไปเรียนภาษาญี่ปุ่นเพิ่ม แต่ชีวิตจริงเราได้เข้ามาในวงการบันเทิงตั้งแต่อายุ 18-19 เข้ามาก่อนเข้ามหาวิทยาลัย แล้วการที่เราจะไปเรียนภาษาตอนนั้นมีละครด้วย ก็เลยคิดว่าถ้าเราจะเลือกทางใดสักทางก็เลือกมันให้ดีเลยดีกว่า ก็เลยเลือก เรียนที่คณะนิเทศศาสตร์แทน
ครั้งแรกที่ละครออนฯ ตอนนั้นเป็นยังไงบ้าง เราร้องไห้ทุกวัน เพราะเราเป็นเด็กใหม่ ผ่านการแสดงมานิดเดียว อีกอย่าง เราได้บทยากมาก เล่นกับนักแสดงรุ่นใหญ่มากความสามารถทั้งนั้น พี่ยุ้ย จีรนันท์ พี่จั๊กจั่น อคัมย์สิริ พี่เจมส์ เรืองศักดิ์ พี่อ๊อฟ ชนะพล คือทุกคนเป๊ะมาก เก่งมาก แต่เราเป็นเด็กคนเดียวที่แอ็คติ้งก็ไม่ได้อะไร ไม่ได้เลย กลับไปร้องไห้จนแบบว่าเราคงไม่เหมาะกับวงการนี้แล้ว ตอนนั้นท้อนะ เคยคิดว่าพอเถอะ ถ้ามาถึงจุดนี้แล้วเล่นไม่ได้ ทำไม่ได้ ก็จะเสียเวลาเขา จนมาเปลี่ยนความคิดใหม่ ฮึดสู้ว่าในเมื่อเราเดินทางมาขนาดนี้แล้วก็ควรจะไปให้สุดทาง
ตอนละครออนฯ วันแรกโดนด่ายับเลยว่าเป็นใครเนี่ย นางเอกเล่นไม่ดีเลย เสียงใหญ่ เรานั่งอ่านคอมเมนต์เกือบจะร้องไห้ ก็เลยไปเรียนแอ็คติ้งเพิ่ม คิดว่ายังไงก็ต้องได้ พอเราจับจุดได้แล้ว ก็เริ่มรู้ทางแล้ว จากที่ต้องนั่งจำบท นั่งท่องไปสิ บทยาวก็นั่งท่องไปสิ มีแม่คอยช่วยต่อบทให้ หลังๆ มาเราก็เริ่มรู้ทริกแล้ว เริ่มเข้าใจบทแล้ว พอเราเริ่มมีประสบการณ์แล้วก็ค่อยๆ พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ เราก็เริ่มสนุกมากขึ้น เริ่มไม่เครียด
ส่วนตัวใช้เวลาในการศึกษาตัวละครคือ 2 เรื่องเต็มๆ ในการแสดง ต้องทำให้ได้ ต้องทำให้ดี ถ้าไม่ดีก็จะหยุด แล้วหันไปทำในสิ่งที่เราคิดว่าทำได้ดีกว่านี้ แต่สุดท้ายแล้วโอกาสมันมีเข้ามา มันทำให้เราเข้าใจว่าการเล่นละครมันทำให้ไม่ใช่แค่เล่นๆ พูดๆ บทไป แต่เราต้องเข้าใจมัน พอเข้าใจทุกอย่างมันก็สนุก ถ้าละครเรื่องนี้ไม่ได้พี่ยุ้ย คือเราจะพักมาก พี่เขาเป็นเหมือนแม่เราอีกคนที่คอยบอก คอยสอนว่าเราต้องเล่นตรงนี้นะ เล่นแบบนี้นะ คอยปลอบคอยสอนเรา
สิ่งที่ทำให้มาถึงจุดนี้ ถามว่าหลายคนอยากดังไหม อยากมีชื่อเสียงไหม เชื่อว่าทุกคนอยากมีชื่อเสียง รวมถึงตัวแจมด้วย แต่ด้วยเรามาถึงจุดนี้แล้วเราเข้าใจการทำงาน เข้าใจชีวิต เข้าใจวงการบันเทิง การที่เรามีงานเรื่อยๆ มีผลงานให้ชมเยอะๆ คือหน้าเราไม่ได้หายไปจากจอทีวี แค่หลายคนจำได้แค่นี้เราก็ดีใจแล้ว ขอแค่มีงานเรื่อยๆ เราก็โอเคแล้ว
ไอดอลในวงการบันเทิง ตั้งแต่แรกคือ “พี่ยุ้ย จีรนันท์” แล้วมาเล่นละครเรื่องแรกก็เจอพี่ยุ้ยอีก รู้สึกว่าพี่ยุ้ยคือไอดอล เพราะก่อนที่เราจะเจอเขา เขาเป็นนักแสดง แสดงละครเก่ง พอเรามาเจอรู้สึกว่าพี่เขามีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีกับน้องๆ มีวิชาการแสดงอะไรก็บอกน้องๆ การทำงานของพี่เขาคือเป๊ะ ดี นักแสดงทุกคนควรเอาเป็นแบบอย่าง ก็เลยให้พี่เขาเป็นไอดอล
วิธีรับมือกับข่าวที่เกิดขึ้นกับตัวเอง คือถ้าเป็นข่าวแย่ๆ แต่มันไม่ใช่สิ่งที่เราทำ เราก็เนียนๆ เฉยๆ แล้วแต่ใครจะว่าอะไรก็ว่า มันเป็นเรื่องธรรมดา ถึงเราจะไม่ดัง เรามีข่าว เราไม่รู้หรอกว่ากระแสคนที่มองเราจะมองเรายังไง ข่าวดี ข่าวลบ ข่าวดีอาจจะบอกแป๊บๆ ข่าวไม่ดีอาจจะมองเรานาน แต่จะมองเราในแบบไหน มองเราในแบบลบหรือบวก การมีข่าวก็ถือว่าดี คนเสพข่าวก็ต้องดูด้วยว่า ข่าวที่ได้รับนั้นเป็นข่าวจริง ต้องใช้วิจารณญาณเยอะๆ
สุดท้ายก็ขอขอบคุณแฟนคลับที่ติดตามเอฟซีบ้าน “แจมมี่” ที่ติดตามกันมาตั้งแต่แรก ตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อยจนถึงทุกวันนี้ มีผลงาน มีชื่อเสียงขึ้นมาบ้าง ก็ยังติดตามกันอยู่ ขอบคุณมากๆ ที่ติดตามกันอยู่ อยากให้ติดตามกันไปเรื่อยๆ ขอบคุณค่ะ
