เปิดเส้นทางก่อนจะดัง “นัน สุนันทา” สาวหล่อขวัญใจแฟนเพลง!

เปิดเส้นทางก่อนจะดัง “นัน สุนันทา” สาวหล่อขวัญใจแฟนเพลง!

               เชื่อว่าแฟนๆ หลายคนคงจะคุ้นหน้าคุ้นตาในบทบาทการแสดงและการร้องเพลงมาเป็นอย่างดี สำหรับสาวหล่อมากความสามารถ “นัน สุนันทา ยูรนิยม” เรียกว่าเป็นอีกหนึ่งสาวหล่อที่น่าจับตามองอีกคน วันนี้ “ดาราเดลี่” จะพาไปย้อนเส้นทางการเข้าสู่วงการบันเทิง และผลงานที่แจ้งเกิดของเธอกัน ซึ่งเธอเผยให้ฟังว่า

อ่านข่าวต่อ

สัมภาษณ์พิเศษ “นัน-เนสท์” ชวนคนที่ใช่ประเดิมซิงเกิล “คนที่ไม่ใช่”

               สำหรับชีวิตในวัยเด็กก็เป็นเด็กกลางๆ ไม่ได้เก่งไปทางด้านใดด้านหนึ่ง แต่ส่วนใหญ่จะออกแนวเล่นกีฬา เพราะคุณพ่อก็เป็นนักตะกร้อ เขาจะชอบสนับสนุนทางด้านกีฬา ตั้งแต่พี่ชาย เราก็เลยติดเล่นกีฬาไปด้วย กลายเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ จะแบ่งเป็นจันทร์-ศุกร์ เรียน เสาร์-อาทิตย์ ว่ายน้ำ แล้วก็ไปแข่งบ้าง คุณพ่อดุ คุณแม่ใจดี เราจะไปฝั่งแม่เพราะเรากลัวคุณพ่อมาก

               ความฝันในวัยเด็ก ด้วยสื่อที่เราดูตอนเด็ก ส่วนใหญ่จะเป็นช่องแบบ National Geographic แล้วเห็น “พี่เบิร์ด” พูดเรื่องเกี่ยวกับอนุรักษ์ช้างป่าไทย เราเลยฝันว่าโตไปจะเป็นนักอนุรักษ์เพราะจะได้อยู่กับสัตว์ แล้วช่วงประถมเริ่มมีการถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณา แล้วก็เลิกทำไปช่วง ม.6 เพราะคุณพ่อป่วย พอเข้าปี 1 เพื่อนที่อยู่คณะศิลปกรรม มศว ก็ชวนประกวดร้องเพลง ของ The Star 6 แต่ต้องเข้าเมือง แล้วเราอยู่องครักษ์จะเข้าเมืองยังไง ก็เหมารถไปเป็นแก๊งเลย แต่ไปไม่ทันเพราะคิวเลยไปแล้ว เลยทำให้พลิกมาชอบการร้องเพลง บวกกับอยู่ในช่วงวัยที่เริ่มมีความรัก เลยตัดผม ไม่อยากผมยาวแล้ว ช่วงนั้นคุณแม่ก็ไม่ได้บังคับอะไร จนขึ้นปี 2 ก็ลองไปประกวดอีกครั้งหนึ่ง เข้าเมืองมาพักในกรุงเทพฯ ก่อน 1 คืน แล้วค่อยไปกับเพื่อน ผลออกมาคือเราไม่ได้เข้ารอบ แต่มีคนเชียร์เราเยอะมาก เราก็แปลกใจนิดหนึ่ง เพราะตกรอบจาก The Star 7 ก็เลยลองเรียนร้องเพลง กลายเป็นจากที่เราคิดว่ามันเป็นแค่โอกาสหนึ่งที่เราจะได้แสดงความเป็นตัวเองมากกว่าการเล่นละคร พอยิ่งมีคนซัพพอร์ตก็เลยตามน้ำไปก่อนตอนแรกๆ แต่พอเราร้องเพลงจริงๆ จังๆ เริ่มฝึก ก็เป็นว่าเราชอบมันจริงๆ มันอาจจะไม่ได้เหมือนคนอื่นที่ชอบมาตั้งแต่เด็ก

               จากอานิสงส์ของการประกวดในครั้งนั้นทำให้มีงานแสดง-ถ่ายแบบเข้ามาเยอะมาก ก็เลยพักเรียนร้องเพลง แต่ก็ฝึกด้วยตัวเอง จนมาถึงอีกเวทีตอนจบปี 4 ลองเข้าประกวด AF10 นับว่าเป็นปีวุ่นวายนะเพราะคนเยอะ แล้วเราก็ไม่รู้อะไรเลย พอเข้าบ้านวันแรกกินน้ำเยอะมาก เพราะรู้ว่าถ้าอยู่ในบ้านต้องพูดเยอะ ช่วงอาทิตย์แรกเกร็งๆ หลังจากนั้นก็เริ่มเป็นตัวของตัวเองแล้ว แล้วเพื่อนที่สนิทตอนนั้นก็ยังสนิทกันจนถึงตอนนี้ แต่ตอนประกวดเราคาดหวังแค่เข้ารอบ 24 คน เพราะเรากลัวเข้ารอบลึกๆ แล้วหลุดจะเสียใจ หลังจากการประกวดจบก็มีซีรีส์ มีเพลงบ้าง แต่ถ้าที่คนรู้จักมากขึ้นก็น่าจะเพราะ Yes or No 2.5 ที่ได้เล่นกับ “ติ๊นา ศุภนาฎ” อันนั้นส่วนใหญ่จะเป็นแฟนคลับอินเตอร์ ตอนนั้นคิดแค่ว่าทำบทบาทที่เราได้รับให้เต็มที่ เรียนจบพลศึกษา แต่มีประสบการณ์จากตอนแสดงตอนเด็กๆ เรื่องรู้จักมุมกล้องและอุปกรณ์ พอโตขึ้นจะมีคาแรกเตอร์เป็นของตัวเอง และก็พยายามเข้าใจกับตัวละคร

               แง่คิดในการใช้ชีวิต สำหรับ “นัน” วงการนี้ให้อะไรเยอะมาก หลายๆ คนอย่างเพื่อนในวงการก็จะหยุดจะพอแล้วไปมีครอบครัว แต่เราคิดว่าเรายังหยุดไม่ได้ เพราะเรายังต้องซัพพอร์ตที่บ้านเราต่อไป หลายๆ ครั้งที่ท้อเพราะบ้านเรานักร้องเยอะมาก ทำให้ตัวเองกดดัน แล้วก็เครียด แล้วเราก็ผ่านร้อนผ่านหนาว มีความสุขกับสิ่งที่เจอในแต่ละวัน เมื่อก่อนคิดว่าถ้าเราต้องอัดคลิปลง YouTube จะเป็นเหมือนการลดคุณค่าในตัวเองหรือเปล่า แต่ยุคสมัยเปลี่ยนไปเราต้องตาม เราไม่สามารถฝืนที่จะยืนไม่ทำอะไรเลย ถ้าเราไม่ฝืนธรรมชาติมันก็จะสามารถไปได้เรื่อยๆ รวมถึงงานทุกงานด้วย ไม่ใช่แค่วงการบันเทิง อยู่ตรงนี้เราค่อนข้างขอบคุณวงการที่ให้งาน ให้อาชีพ ให้เงิน ให้เราได้กินได้ใช้โดยที่ไม่ต้องขอใคร

               สิ่งที่อยากทำแต่ยังไม่มีโอกาสได้ทำ ตอนนี้ก็กำลังพยายามเป็นเบื้องหลังจริงๆ เป็น Producer จริงๆ ส่วนที่ทำได้แล้วแน่ๆ ก็คือ ตัดต่อ ลงเสียง การ option อุปกรณ์ เราได้แล้ว เพราะเราศึกษามาหมดแล้ว เพราะเรารับจ้างมาแล้ว แต่การเป็น Producer ต้องอาศัยความร่วมมือหลายๆ อย่าง เราก็เสนอโปรเจ็คท์กับที่ค่าย ตอนนี้อยู่ในช่วง Process อยู่ มันก็คงจะเป็นก้อนความภูมิใจอีกก้อนหนึ่งที่เราปั้นมันแล้วเป็นจริงได้

               ตอนเรียนพละเราไม่ได้คิดอยู่แล้วว่าเราจะมาทางนี้ เราจะไปทางสาธารณสุข แต่พอมาทางนี้มันก็ต้องอาศัยครูพักลักจำ มันไม่มีประสบการณ์ในห้องเรียน แต่มันเป็นประสบการณ์จากในกองจริงๆ ในสนามจริง ก็ช่วยได้ อยู่ในวงการตั้งแต่อายุ 12 ตอนนี้ก็จะ 30 แล้ว อยากขอบคุณแม่ แม่คือคนที่เราเชื่อมั่นที่สุดว่าเขารักเราจริงๆ แล้วมันเป็นแรงผลักดันที่แน่วแน่ที่สุดว่าเราจะต้องทำต่อไป ไม่ว่าเราจะท้อขนาดไหน เราจะหงุดหงิดกับงาน กับคน ไม่พอใจใคร แต่พอเราหันมาเจอข้อความของแม่ว่า “กินข้าวหรือยัง” มันเป็นแรงที่เพียงพอแล้วที่เราจะเดินไปต่อไม่ว่าเราจะเหนื่อยแค่ไหน เขาเหนื่อยกว่าเราเยอะ ก็ขอบคุณแม่ที่ยังอยู่กับเรา และก็อยากให้เขาอยู่กับเราไปเรื่อยๆ ขอบคุณค่ะ